Βάνα Μπαργουντιάν
Είμαι ένα 15χρονο κορίτσι με αρμένικη καταγωγή, που ζω και μεγάλωσα στην Ελλάδα. Είμαστε πια η 4η γενιά που ζει εκτός της πατρίδας μας, την Αρμενία. Γιατί;
Οι Τούρκοι στις 24 Απριλίου του 1915 ξεκίνησαν τις σφαγές, αρχίζοντας με τη σύλληψη και δολοφονία 250 Αρμενίων διανοουμένων. Αυτή ήταν η αρχή της γενοκτονίας, αφού συνέχισαν με τους απλούς ανθρώπους, άντρες και γυναίκες και παιδιά. Εξόντωσαν 1.500.000 Αρμένιους, άδικα, χωρίς κανέναν λόγο. Μόνο και μόνο γιατί ήμασταν Αρμένιοι, και δεν χωρούσαμε στο σχέδιό τους για παντουρκισμό. Προσπάθησαν να αφανίσουν κάθε στοιχείο που θα μαρτυρούσε την παρουσία μας σε αυτά τα εδάφη.
Πολλοί όταν ακούνε την καταγωγή μου απορούν, δεν ξερουν για την Αρμενία, την ιστορία της και αυτό το τραγικό γεγονός του 1915, το οποίο είναι θλιβερό. Δεν γίνεται να έχουμε περάσει τόσα πολλά από την γειτονική μας χώρα την Τουρκία και να μην το αναγνωρίζουν, να μην το θυμούνται.
Αυτές τις μέρες που κοντεύουν τα 110 από την γενοκτονία με προβληματίζει αρκετά αυτό το γεγονός. Ναι πολλοί θα αναρωτηθούν «Έφηβο κορίτσι είναι, τι το προβληματίζει;» Λοιπόν όχι! Αυτό το 15χρονο κορίτσι νοιάζεται για την πατρίδα του, την χώρα όπου κατάγεται και θέλει όπως και πολλοί άλλοι Αρμένιοι να αναγνωριστεί επιτέλους το αρμενικό ζήτημα από όλους. Να αναγνωριστεί η Γενοκτονία. Θέλει να μας επιστρέψουν τα πάτρια εδάφη και να αναγνωριστούν τα 1.500.000 αθώα θύματα της γενοκτονίας και όχι μόνο. Όπως προανέφερα, είμαι κι εγώ παιδί της 4ης γενιάς που ζει εκτός Αρμενίας και αγωνίζεται για τη δικαίωση.
Οι γονείς μου και αυτοί μεγαλωμένοι εκτός της πατρίδας, όπως και οι παππούδες μου. Η πραγματική καταγωγή μου είναι το Αντεμπ, οι πρόγονοί μου έχουν περάσει πάρα πολλά για να βρίσκομαι εγώ εδώ και όχι μόνο οι δικοί μου, αλλά και πολλοί άλλοι. Για αυτό οφείλουμε να συνεχίσουμε να μιλάμε, να μαθαίνουμε, να γράφουμε και να διαβάζουμε αρμενικά, να τραγουδάμε και να χορεύουμε παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα ξεχαστεί η Αρμενία και ούτε η αρμένικη παράδοση, όπως και η ιστορία μας. Αλλά είναι ευθύνη μας να την διαδώσουμε, να αγωνιζόμαστε για αυτό, για να ακουστούμε εμείς και τα αιτήματά μας.
Άλλο ένα γεγονός που με απασχολεί είναι πως σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται από το Αζερμπαϊτζάν, φίλο κράτος της Τουρκίας. Ακολούθησαν ίδια πολιτική, απλά με πιο σύγχρονα μέσα, στο Αρτσάχ ή αλλιώς Ναγκόρνο-Καραμπάχ, προσπαθώντας να αφανίσουν τους Αρμένιους της περιοχής. Εκτός από αυτό, λεηλατούν τα μνημεία μας, τις εκκλησίες μας, τα μοναστήρια μας, τα χατσκάρ μας και ό,τι είναι δικό μας που βρίσκεται εκεί. Όπως ακριβώς συνέβη το 1915. Παρόλο που τα γεγονότα αυτά συμβαίνουν μέχρι σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου, παραμένουν σχεδόν αόρατα. Λίγοι τα γνωρίζουν, ακόμα λιγότεροι τα συζητούν. Σε αντίθεση με άλλες κρίσεις, όπως αυτές στην Παλαιστίνη και την Ουκρανία, που λαμβάνουν διεθνή προσοχή, η δική μας ιστορία φαίνεται να αγνοείται, ίσως γιατί δεν εξυπηρετεί συμφέροντα.
Αυτός είναι και ο λόγος που εμείς αγωνιζόμαστε για την δικαίωση και την αναγνώριση. Αυτός είναι ο λόγος που εγώ, όπως και πολλοί άλλοι Αρμένιοι βρίσκονται εκτός της πατρίδας τους σήμερα. Γι’ αυτό παλεύουμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε διαρκώς. Να διαδηλώνουμε και να διαμαρτυρόμαστε για την Αρμενία μας και το Αρτσάχ μας. Ποτέ δεν θα πάψουμε τον αγώνα. Όσο και να προσπαθούν για το αντίθετο, εμείς θα πληθαίνουμε, θα θυμόμαστε και θα συνεχίζουμε να φωνάζουμε.
